...Και τώρα μόνη....

....Και τώρα πάλι μόνη!σκέφτεται.Αλλά πάντα μόνη δεν ήμουν?

Ρίχνει μια ματιά τριγύρω και τα τελευταία πέταλα απο το τριαντάφυλλο που φυλλορρόησε μέσα απο τα δαχτυλά της έπεσε στο νιόσκαφτο χώμα.
Το χωριό λίγο άλλαξε και οι τάφοι έχουν πάντα τα καντήλια και τα νεκρόκερα αναμμένα.
Πριν φορέσει τα γάντια της απο δέρμα αντιλόπης ανατριχιάζει στόν Γενναριάτικο βουνίσιο αγέρα της Μακεδονίας.Αγκαλιάζει τα πέτα της γούνας απο τσιντσιλά και τα ακουμπάει στα μάγουλα της.Κλείνει τα μάτια χαιδεύοντας το τομάρι του νεκρού ζώου,ενώ τυλίγεται με την ζεστασιά του.Μέχρι να ανοίξει την μεταξωτή τσάντα και να ανάψει το λεπτό γαλλικό τσιγάρο με τον χρυσό αναπτήρα της κάθησε ανακούρκουδα στο νοτισμένο χώμα και άρχισε να μετράει τις σταγόνες από τα δάκρυα μαζί με τις σταγόνες της βροχής που άρχισαν να κυλάνε παρέα.
>>Εδώ γεννήθηκα,εδώ μεγάλωσα,εδώ έκλαψα την ορφάνια μου,εδώ αποχαιρέτησα την μάνα μου, εδώ έπλασα τα όνειρα μου εδώ....εδώ πήρα το πρώτο φιλί απο τον Θάνο.Λίγο πιο πέρα απο τους τάφους,στο εκκλησακι του Αη-Γιώργη,ανήμερα των ψυχών,οταν η μάνα μου έφερνε το πρόσφορο και το κόλλυβο που έκανε απο βραδύς τα ψυχοσάββατα,κλαίγοντας και καταριώντας τον Αργύρη που σκοτώθηκε και την άφησε μόνη με το ορφανό και δεν ήξερε τι να κάνει.Κι ήταν άλλες φορές που του πήγαινε μουστοκούλουρα στο μνήμα(ο τάφος ηταν εικονικός,Ενα γράμμα μόνο πήρε η μανα μου πως ο Αργύρης της ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΟ ΑΛΒΑΝΙΌ ΜΕΤΩΠΟ .Πήγαινε τα κουλούρια και τα πότιζε με ρακί και τα έθαβε στο χώμα μαζι με ζουμπούλια και μαργαρίτες και έκανε τάματα και προσευχές να της μιλήσει ο Αργύρης και να της πει τι να κάνει με το Χριστινιώ.

Οταν η κυρά-Μαρία σήκωσε τα μανίκια κι έγινε πατέρας και μάνα μαζί,ετσι ζήτησε ο Αργύρης να κάνω,είπε,όλοι στο χωριό είπαν πως η χήρα τρελλάθηκε απο την συμφορά της και την φτώχεια.Εκείνη έκανε πως δεν άκουγε.Ξεμανικώθηκε και πήρε αμπάριζα τα χωράφια.Οι αφεντάδες γέλαγαν στην αρχή μαζί της.Μετά αναγνώρισαν την εργατικότητα, την επιμονή της και τις γνώσεις της υπαίθρου και την έκαναν συμβουλάτορα για την καλλιέργεια της γης.Κάποιοι απο τους κολίγους την μίσησαν......Την μίσησαν!
Ναι....αναστεναξε η Χριστίνα και σηκώθηκε απο το υγρό χώμα.
Αλλά και την αγάπησαν....οπως ο δήμαρχος,ο Νώντας που την αγαπούσε απο τα μικράτα του.Αλλά οι φατρίες τότε χωρίζονταν.......
Η Χριστίνα απλωσε το γαντοφορεμένο της χέρι και άγγιξε το υγρο χώμα του τάφου.
Σηκώθηκε και έψαξε στην τσάντα τα λεπτά Γαλλικά τσιγάρα.Καθώς το άναψε και τράβηξε ηδονικά την πρώτη ρουφηξιά,κίνησε για το μαύρο αυτοκίνητο που την περίμενε.
Ο Οδηγός της άνοιξε την πόρτα.Την κοιταξε χωρίς να ρωτήσει τίποτα.
-Θα πάμε στην κωμόπολη Πιέρο-είπε-Θα μείνω μάλλον αρκετό καιρό στο χωριό μου.Εχω σελίδες που πρέπει να κλείσουν και άλλες που πρέπει να ανοίξουν.
Ναι μαντάμ ειπε ο Πιέρο.
Εκλεισε την πίσω πόρτα και πήρε κατεύθυνση για την κωμόπολη.
Την κοίταξε μέσα απο τον καθρέφτη
Η μαντάμ Κρις ήταν ανέκφραστη,αλλά ο Πιέρο την ήξερε εδώ και πολλά χρόνια.
Ενα δάκρυ μεγάλο σαν διαμάντι έλαμπε στον καθρέφτη.....