Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Δύσκολα χρόνια

Η μικρή Χριστίνα ζούσε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της ελληνικής υπαίθρου.
Η ζωή είχε αρχίσει να ξαναβρίσκει καλύτερους ρυθμούς. Η περίοδος του εμφυλίου πολέμου μόλις είχε λήξει. Ο χρόνος περνούσε δύσκολα για όλους. Αγωνίζονταν καθημερινά στα ερημωμένα χωράφια τους να αποκομίσουν τα απαραίτητα για την επιβίωση τους. Ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια. Η καλλιέργεια κυρίως των σιτηρών απαιτούσε μεγάλη χειρωνακτική προσπάθεια. Το να καταφέρεις να οργώσεις το σκληρό χώμα προϋπόθετε μεγάλη δύναμη και σίγουρα καλό φαγητό. Φαγητό όμως που ήταν σπάνιο και περιορισμένο. Έπρεπε πρώτα να βρεθεί η τροφή για τα ζώα που ήταν τα απαραίτητα για την καλλιέργεια της γης. Τα βόδια ήταν αυτά που θα έτρωγαν πρώτα για να έχουν την δύναμη να σύρουν το άροτρο.
Δυστυχώς το λιπόσαρκο κορίτσι, στην ηλικία των 12 χρόνων είχε προλάβει να αντικρίσει το σκληρό πρόσωπο της μοίρας. Η μοιραία χειροβομβίδα κάποια νυχτιά του σκληρού χειμώνα του 1941 της είχε στερήσει των πατέρα της. Όταν όλοι ζητωκραύγαζαν και χαίρονταν τις νίκες του Ελληνικού στρατού στο περήφανο έπος του 1940 εκείνη μάθαινε το κακό μαντάτο. Η τρυφερή ηλικία των έξι χρόνων δεν την άφησε να συνειδητοποιήσει γρήγορα την κακή μοίρα της. Όλοι οι πατεράδες τότε ήταν μακριά. Θα το καταλάβαινε όταν άρχισαν να επιστρέφουν όλοι και εκείνη περίμενε μάταια να επιστρέψει.
Η μάνα της μετά από εκείνη την νυχτιά είχε σκληρύνει. Το χαμόγελο είχε πετρώσει στα χείλη της . Πείσμωσε όμως. Η κυρά Μαρία ένιωσε την ευθύνη έσφιξε τα δόντια και έβαλε στόχο να κάνει τα πάντα για να δώσει στην κόρη της όσα της στερούσε η ζωή με την έλλειψη του πατέρα της.

5 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλέ, θα με τρελάνεις...
Τί ξέρεις από τις συνθήκες εκείνης της περιόδου; Δεν είχαμε γεννηθεί τα φουκαριάρικα...
Πού στην ευχή πήγες τόσο πίσω;
Δεν ερχόσουνα προς το '60, να το δουλέψει και κανένας άλλος;
Η Μαριλίτσα είναι δισέγγονο της κοπελιάς που περιγράφεις...

Γλαρένιες αγκαλιές

melomenos είπε...

χα...χα...χα... έχει δίκιο η Γλαρένια
θα ρωτήσω τον πατέρα μου για πληροφορίες!!!
ωραία όμως την ξετύληξες την ιστορία
περιμένω την συνέχεια από τον επόμενο
καλή μας βδομάδα

George είπε...

Οι συμμετέχοντες εδώ μου είπαν οτι τους αρέσουν τα δύσκολα. :)
Να δείς οτι θα συνεχίσουν σίγουρα οι υπόλοιποι την ωραία ιστορία. :)

marilia είπε...

Αγαπητοί συνταξιδιώτες

μέρες προσπαθώ να δω τη συμμετοχή μου στην εκδρομή αυτή ως κάτι διασκεδαστικό, μαγευτικό, χαλαρωτικό, αλλά η αδυναμία ενεργούς συμμετοχής μου -να πω έστω ένα ανέκδοτο στο διπλανό μου, βρε αδερφέ- με κάνει να το βλέπω ως... υποχρέωση. Επειδή δε θέλω, σε καμιά περίπτωση, να νιώσω τη δημιουργική αυτή πρόταση και τη γραφή γενικότερα ως... αγγαρεία, πατώ το κουμπάκι για να κατεβώ στην επόμενη στάση.

Οδηγέ, μπορείτε, σας παρακαλώ, να ανοίξε την πίσω πόρτα; Σνούπι πράμα, πώς να τα καταφέρω μόνη μου, χωρίς να ενοχλήσω;

Ευχαριστώ πολύ! Θα παρακολουθώ τα ταξίδια σας και αυτό... χεχε... να το εκλάβετε ως... απειλή! :):)

george είπε...

Μαριλίτσα μου
λυπάμαι για την απόφαση σου, αλλά ασφαλώς και δεν θέλω να το στεναχωριέσαι.
Μπορείς να πράξεις ότι αποφασίσεις. Να ξέρεις οτι θα μας ευχαριστεί να μας παρακολουθείς και θα υπάρχει πάντα ανοικτή η πίσω πόρτα να τρυπώσεις όποτε το θελήσεις.