Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

Οι πρώτες αναμνήσεις.

Όταν ξανά επέστρεψε αντίκρισε τον φάκελο των φωτογραφιών. Τον φάκελο των αναμνήσεων και της ζωής της. Ήταν αυτό που έδενε τα μονοπάτια της ζωής της. Κάτι λιγοστές ξεθωριασμένες φωτογραφίες.
Ο νους γύρισε σε εκείνο το βουβό πρωινό που έφευγε για να σπουδάσει. Ήρθε στο νου και όχι τυπωμένη στο χαρτί η φωτογραφία της μάνας, να στέκει πίσω από το λεωφορείο μέσα στην σκόνη με το χέρι να γνέφει αργά πέρα δώθε. Ήξερε ότι τότε ξεκινούσε το ταξίδι της ζωής και για τις δύο. Για την μάνα γραφόταν το κεφάλαιο της συνέχισης μια ζωής με καλύτερους όρους. Για την ίδια ξεκινούσε το κεφάλαιο της δημιουργίας και της ευτυχίας που από μικρό κοριτσάκι αποζητούσε.
Στο μάγουλο χαράχτηκε ένα δάκρυ αναμνήσεων. Όχι δεν ήταν δάκρυ λύπης. Ένιωσε πάλι σχολιαρόπαιδο που ξεκινάει για την νέα ζωή της έφηβης.
Έφτασε στην Αθήνα και αφού ρώτησε δεξιά και αριστερά κατόρθωσε να βρει το σπίτι της κυρα –Πολυξένης. Πάνε χρόνια που είχαν μετακομίσει στην Αθήνα καθώς ο άντρας της ο κυρ-νωματάρχης είχε πάρει προαγωγή και μετάθεση στην πρωτεύουσα. Το σπιτάκι τους ήταν μέσα σε μια αυλή από εκείνες που έσμιγαν τους ανθρώπους σε μια οικογένεια. Της είχαν τηλεγραφήσει ότι θα πηγαινε στην Αθήνα για σπουδές και εκείνη φρόντισε να της ετοιμάσει μια κάμαρη για να μείνει. Όχι τίποτα ιδιαίτερο. Μια μικρή κάμαρη που παλιότερα την χρησιμοποιούσαν για αποθήκη, αλλά προκειμένου να βοηθήσει την Χριστίνα την καθάρισε την ασβέστωσε έβαλε μέσα ένα κρεβάτι ένα κομοδίνο και το διακόσμησε με τις παλιές κουρελούδες της προίκας της.
Η Χριστίνα το βρήκε υπέροχο. Από την πρώτη μέρα το αγάπησε εκείνο το μικρό δωματιάκι. Ήξερε ότι αυτό θα ήταν η συντροφιά της για το επόμενο διάστημα. Από εκεί θα ξεκινούσε την ζωής της. Μια ζωή που την ονειρευόταν με όμορφα χρώματα όπως κάθε έφηβος. Ήθελε να σπουδάσει και να μπορέσει στην συνέχεια να δουλέψει. Το όνειρο της ήταν να καταφέρει να γίνει δασκάλα. Να μαθαίνει στα παιδιά τα γράμματα που ήταν απαραίτητο εφόδιο για μια καλύτερη ζωή. Τα αγαπούσε τα παιδιά. Ονειρευόταν ότι θα έρθει η μέρα που θα έχει πολλά παιδιά δικά της. Να γινόταν η μητέρα και η δασκάλα τους.

7 σχόλια:

panagiota είπε...

Αψογα"δεμένη"η μεταφορά στο παρελθόν απο το παρόν αγαπητέ george.Την απόλαυσα σαν να την ζούσα!
Την καλησπέρα μου σε όλους....

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"...σαν να την ζούσα!"..
είπε η panagiota και κοίτα τώρα, που το ίδιο συμβαίνει και σ' εμένα

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

George είπε...

ωραίες μου κυρίες σας ευχαριστώ.
Προσπαθώ!!

panagiota είπε...

Αααααα george,μη λές ψέμματα.Εδω μας έδωσες και το ερέθισμα για την συνέχεια.Αν προσπαθούσες δηλαδή λίγο παραπάνω θα έγραφες και την μισή ιστορία και θα μέναμε χωρίς δουλειά εμείς.(χε-χε)
Πραγματικά ήταν άψογο.

George είπε...

Θέλω πολύ να δώ την σκυτάλη στα επόμενα χέρια Παναγιώτα μου.
:) Όσο για την ανεργία μην στεναχωριέσται θα σας προσλάβω στο άλλο μου μπλόγκ. :)))

marilia είπε...

Εύγεεεεεεεε!!!

anamella είπε...

Πολύ καλό george !!!
Μου αρέσετε να σας διαβάζω εσένα και την panagiota !!!
Μπράβο παιδιά !!!