Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Ο γυρισμός στην πρώτη φυγή...

...η πανσιόν της κυρα-Ξένιας λειτουργούσε σε δυο ορόφους ενός πέτρινου σπιτιού.Αριθμούσε με βία 5 δωμάτια στον επάνω όροφο μια τούρκικη τουαλέτα κιένα καμαράκι με οξυγονοκολλημένο έναν κάλυκα απο ποτιστήρι στον σωλήνα της ύδρευσης.Ενα χτισμένο με τούβλα τετράγωνο βαμμένο με άσπρη λαδομπογιά εκτελούσε χρέη μιας αυτοσχέδιας ντουζιέρας,αλλά ήταν όλα πεντακάθαρα και μύριζαν χλωρίνη και άσπρο σαπούνι.
Το δωμάτιο ήταν μικρό.Το κρεβάτι ξύλινο,βογγούσε κάτω απο τα χιλιάδες στρώματα βερνικιού που είχε πάνω του,αλλά τα άσπρα υφαντά σεντόνια έστελναν γαλάζιες ανταύγειες από το λουλάκι του πλυσίματος που ενώνονταν ξεδιάντροπα με τις μαβιές ανταύγειες του Γεναριάτικου δειλινού.
Ενα τραπέζι,δύο καρέκλες και το τζάκι με στιβαγμένα τα κούτσουρα δίπλα του.Οι διπλωμένες φλοκάτες πάνω στο κρεβάτι κι εκείνη η μικρή πόρτα που έβγαζε στο μπαλκονάκι που αγνάντευε τον κάμπο με τα σπαρτά-τώρα μόνο την μαύρη γη που κοιμόταν έβλεπε-πόσο καλά την ήξερε αυτή την γη η Χριστίνα σαν πήγαινε το φαγητό στην μάνα,μεσα στην κάψα του καλοκαιριού....δεμένο σταυρωτά με την καρώ πετσέτα.
Τυλιγμένη ακόμα στην γούνα της ακούμπησε το μέτωπο της στο κρύο τζάμι.Το ζέστανε με την αναπνοή της κι άρχισε μηχανικά να γράφει πάνω του,όπως έκανε όταν ήταν παιδάκι,όταν δεν είχε παιγνίδια και κούκλες να παίξει και ζωγράφιζε αγγέλους πάνω στα παγωμένα τζάμια της κάμαρης της και μετά σταύρωνε τα χεράκια της σε βουβές ικεσίες και προσευχές κάνοντας ευχές στους αγγέλους να γυρίσει πίσω ο πατερούλης της.
-Μανταμ Κρις...
Αλαφιασμένη στράφηκε καθώς το χέρι της έσβηνε τις καρικατούρες στο τζάμι,
-Τι πάθατε?σας τρόμαξα?
-Οχι Πιέρο.Προσπαθώ να συνηθίσω τις αλλαγές.
-Μανταμ προτείνω να σας πάω σ'ενα ξενοδοχείο στην πόλη, εδώ δεν έχει πολλές ανέσεις.
Του χαμογέλασε κι η πίκρα έσταξε απο τα καστανά της μάτια.Κύλισε στα ξύλινα σανίδια και κρύφτηκε σε μια ρωγμή,φαγωμένη απο το σαράκι του καιρού."εδώ θα είμαι"την άκουσε να ψιθυρίζει.Εδώ θα είμαι για σένα....
-Οχι Πιέρο.Μην ξεχνάς πως εδώ γεννήθηκα,εδώ μεγάλωσα,ξέρω απο κακουχίες,μπόρες,καταιγίδες και δύσκολους καιρούς.Ξέχασες πως γνωριστήκαμε παλιέ μου φίλε?Μεσα στην θύελλα.
Πήγε κοντά του και πήρε την βαλίτσα της.Απλωσε το όμορφο χλωμό της χέρι,που οι πανάδες άρχισαν να προδίδουν την ηλικία του και χάιδεψε την ασημένια πινελιά στα σγουρά μαύρα του μαλλιά.
-Αναψε σε παρακαλώ τώρα το τζάκι,κρυώνω εδώ Πιέρο.Μεγαλώσαμε καλέ μου φίλε.Στην αποικία δεν κρυώναμε,μόνο πεινούσαμε.
-Ναι μανταμ-ψιθύρισε ο νεαρός μαύρος άνδρας-πεινούσαμε,μόνο πεινούσαμε....
...εφυγε κλείνοντας μαλακά πίσω του την πόρτα.

Μεχρι να τακτοποιήσει τα λιγοστά της ρούχα,η κυρα-Ξένια της φώναξε απο τον διάδρομο.
-Γέμισα τον καυστήρα με καυσόξυλα σε 10 λεπτά το νερό θα καίει για να πας να πλυθείς.Κιέχω ρεβυθόσουπα και κρασάτο κοκόρι με φρέσκο ζυμωτό ψωμί αν πεινάτε.
Την ευχαρίστησε καθώς ξεντυνόταν.Φόρεσε το αγαπημένο της φθαρμένο τζιν και μια άσπρη ανκορά μπλούζα.Τράβηξε το βερνικωμένο τραπέζι δίπλα στο τζάκι κι'άνοιξε το σακ-βουαγιαζ.Εβγαλε με σιωπηλή ηρεμία και κατάνυξη τα ντοσιέ της και τα τοποθέτησε με ευλάβια το ένα πάνω στο άλλο.Οταν τελείωσε άναψε ένα απο τα λεπτά τσιγάρα και μίλησε στον εαυτό της.
-Το χρωστάω σε όλους μας,καιρός να αρχίσω να δένω τα νήματα.
Ανοιξε τον φάκελλο με τις φωτογραφίες και βάλθηκε να τις ταξινομήσει κατά χρονολογία.
Σταμάτησε και αφέθηκε να κοιτάει τις φλόγες στο τζάκι κι όχι την άχρωμη ξεθωριασμένη εικόνα.Αυτή ήταν μόνιμα στο μυαλό της.Η Μαρία και ο Αργύρης κάτω απο τα στέφανα.Η μάνα και ο πατέρας της.
-Αχ μάνα μου,μανούλα μου βασανισμένη.Αραγε ποιός σ'αγάπησε πραγματικά περισσότερο?Ο Αργύρης ή........
Χάιδεψε το ξεθωριασμένο χαρτί έκλεισε τα ντοσιέ της και κατέβηκε στην τραπεζαρία της κυρα-Ξένιας για να δειπνήσει μαζί με τον Πιέρο....

7 σχόλια:

George είπε...

Μα τι ταλέντο είναι αυτό; Τι όμορφη γραφή;
Βρε μπας και είσαι επαγγελματίας και μας το κρύβεις;
Αριστούργημα. Αισθάνθηκα να είμαι κρυμμένος σε μια γωνιά και να βλέπω μπροστά μου την σκηνή.

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτική γραφή !

Ναι συμφωνώ με τον george " Είσαι ταλέντο "

Την καλημέρα μου.

panagiota είπε...

Παιδιά καλησπέρα σας.
Χαίρομαι που σας αρέσει η ιστορία της Χριστίνας.
Οχι αγαπητέ George.Δεν είμαι επαγγελματίας.Μια ευφάνταστη παραμυθού παιδίσκη...ετών 53 είμαι με πολύ ελεύθερο(πια)χρόνο.
Λέω όμως να κατέβω στην επόμενη στάση για να κάτσει και κανείς άλλος στο πίσω κάθισμα να χουχουλιάσει.
Θα σας ξαναδώ σίγουρα πάντως....

melomenos είπε...

κι εγώ ήμουν στην άκρη της πόρτας και κρυφοκοίταζα!!!
υπέροχα γραμμένο το κείμενο...
θα την περιμένουμε την συνδρομή σου όποτε το κρίνεις απαραίτητο,
...ταξίδεψα να'σαι καλά!

marilia είπε...

Συγχαρητήριααααααα!!!

panagiota είπε...

Θα περιμένω,"χωρίς γάντια και γούνα στην παγωνιά" του Νοέμβρη,στην επόμενη στάση,μέχρι που ο George η Anamella,o Tassos και όλοι οι υπόλοιποι,θα οδηγήσουν το λεωφορείο στην ρωγμή του χρόνου της ιστορίας μας.
Την καληνύχτα μου με αγάπη.....

anamella είπε...

Panagiota είσαι τέλεια μπράβο!!!!
Γράφεις υπέροχα !!!!