Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Αποχαιρετισμός

Είναι η τελευταία μέρα που η Χριστίνα μένει μαζί της,
αύριο θα φύγει για την πρωτεύουσα.
Στην ψυχή της μάνας μιά λύπη, ένας πόνος, μια χαρά, μια ανακούφιση
όλα τα συναισθήματα έχουν ανακατωθεί..
Η μέρα αποχαιρετά την Χριστίνα με τον καλύτερο τρόπο
Οι ακτίνες του ήλιου αποχωρίζονται την ημέρα χαϊδεύοντας απαλά τα φύλλα των δέντρων που αργοσαλεύουν στα κλαδιά από το ελαφρύ φύσημα του ανέμου.Τα πουλιά γυρνούν στις φωλιές τους να κουρνιάξουν για το βραδινό τους ύπνο.
Το σούρουπο πέφτει.
Η κυρά Μαρία απόψε θα ξαγρυπνήσει πάνω από το προσκεφάλι της Χριστίνας,χαϊδεύοντας απαλά με το χέρι της τα μαλλιά της και ψιθυρίζοντας, ένα νανούρισμα που της έλεγε όταν ήταν μικρή.
''Κοιμήσου και παράγγειλα στην πόλη τα προικιά σου.
Στο Γαλατά τα ρούχα σου και τα διαμαντικά σου.
Κοιμήσου σύ κορίτσι μου,κι η μοίρα σου δουλεύει
και το καλό σου ριζικό σου κουβαλεί και φέρνει''

Η ώρα είναι επτά παρά είκοσι.Οι ακτίνες του ήλιου φωτίζουν αδύναμες την βαριά μέρα. Λίγα σύννεφα κινούνται αργά.Δεν είναι μαύρα και βαριά σαν τα σύννεφα του Χειμώνα που τα κυνηγά ο άνεμος και είναι έτοιμα να γίνουν βροχή και να φωτιστούν από τις αστραπές.
Είναι άσπρα σαν τον αφρό που αφήνουν τα παιχνιδιάρικα κύματα,σαν αρνάκια που κάνουν την βόλτα τους στο άπειρο κυνηγώντας την ελπίδα.

Το πρωινό δύσκολο και σκοτεινό

-''Ελα σήκω είναι ώρα να φύγεις.Θα χάσεις το λεωφορείο''.
Η κυρά Μαρία έχει ετοιμάσει σε μία καρό πετσέτα,που την φύλαγε στό μπαούλο της, σαν μονάκριβο φυλακτό απο την δικιά της μάνα.
Της την είχε δώσει την πρώτη μέρα που πήγε μικρό παιδί στό χωράφι,

εκεί της έβαλε ένα κομμάτι ζυμωτό ψωμί, λίγες πράσινες ελιές και το λιγοστό τυρι που είχε.
-"Θα τα χρειαστείς κόρη μου για την διαδρομή"
Στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο της κυρά Μαρίας είναι απλωμένο ένα χαμόγελο, μα στις άκρες των ματιών έχει κρεμαστεί ένα δάκρυ που την κάνει να υποφέρει και προσπαθεί να το κρατήσει για να μην κυλήσει!
Μπορεί να θέλει να φύγει το Χριστινάκι της,για μιά καλύτερη ζωή,
αλλά λυπάται που θα μείνει μόνη της χωρίς παρηγοριά.

Αλλά προέχει ο σκοπός που έχει βάλει στο μυαλό της, να μορφώσει την κόρη της.
Το κορίτσι φιλά και αγκαλιάζει την μάνα της,

πέρνει την ευχή της και ανεβαίνει με σκυφτό το κεφάλι τα σκαλιά του παλιού λεωφορείου. Βρίσκει μία θέση στο πίσω μέρος και κάθεται δίπλα σ'ενα κύριο ηλικιωμένο με τραγιάσκα και μουστάκι.
Η μηχανή του λεωφορείου παίρνει μπρος κάνοντας παράξενους θορύβους λές και θα κοπεί στα δυό

το βλέμμα της πέφτει στον οδηγό που κοιτάει απο τον καθρέφτη χαμογελώντας με σαρκασμό...
Με τρομαγμένο βλέμα ψάχνει να βρεί την μάνα της.
Γυρνά το κεφάλι της πρός τα πίσω.

Ανασηκώνεται λίγο από την θέση της και το δέματάκι της με το κολατσιό πέφτει από τα πόδια της.Σημασία δε δίνει.

Καθώς το λεωφορείο ξεκινάει μέσα απο΄ένα σύννεφο καφέ σκόνης βλέπει μια μορφή ντυμένη στα μαύρα και ένα χέρι να κουνιέται δεξιά και αριστερά

σαν να λέει στο καλό... στο καλό... να προσέχεις!!!


Η μάνα μου η εικόνα στα μάτια της ψυχής μου με αποχαιρετά.
Κάτι έσπασε μέσα μου

πόνεσα, έκλαψα σιωπηλά και δεν μίλησα.
Άχνα... δεν βγήκε!
Η καρδιά μου ράγισε. Κάτι άφηνα πίσω μου.
ήταν συντροφιά μου, η παρηγοριά μου, το στηριγμά μου.
ο μονος άνθρωπος που είχα στην ζωή... η μάνα μου!
Άφηνα μιά ζωή,που όσο σκληρή δύσκολη και να ήταν
τόσο ταπεινή και ωραία ήταν κοντά της!
Πρέπει να αποδείξω σ'αυτή την χιλιοπονεμένη γυναίκα ότι είμαι αυτό που πιστεύει και που θέλει για την κόρη της.
Το κεφάλι μου ξανά κάνει στροφή πρός τα πίσω για τελευταία φορά.
Το λεωφορείο απομακρύνθηκε πήρε την στροφή στήν άκρη του χωριού και έτσι έχασα από τον ορίζοντα την μαυροφορεμένη φιγούρα.
Και τώρα μόνη...!!

10 σχόλια:

marilia είπε...

Πολύ όμορφα εξελίσσεται η ιστορία σας!!! Μπράβο! :)

Οι δυο τελευταίες παράγραφοι γραμμένες σε α' ενικό είναι λογοτεχνικό τερτίπι;

Ανυπομονώ για τη συνέχεια! :)

ProjectMan είπε...

Αυτό ακριβώς ήθελα να σχολιάσω κι εγώ. Ωραίο, ορίστε και το πρώτο λυρικό post :P

melomenos είπε...

όντως οι τελευταίοι παράγραφοι είναι μονόλογος-γύρισμα για να αφηγείται η Χριστίνα απο δω και πέρα...
για να δούμε το άνοιγμα αυτό ποιός θα το συνεχίσει!
πολύ ωραίο!

panagiota είπε...

Μεστή και ρεαλιστική η αφήγηση.Και άψογα δοσμένη μέσα στα πλαίσια της ελληνικής μεταπολεμικής πραγματικότητας!Είμαι περίεργη για την συνέχεια....
Ποιός?και που θα θα βάλει την Χριστίνα?να βαδίσει στο μονοπάτι των αναμνήσεων?

@Είδες που συμμετέχω Μελωμένε όταν κάτι μου αρέσει?

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αnamella, δυναμική είσοδο έκανες και μπρόβο σου!
Καλή συνέχεια εύχομαι σε όλους σας!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

George είπε...

panagiota
μήπως να σε πρόσθετα στους επιβάτες του λεωφορείου; Θα είναι μεγάλο το ταξίδι (ελπίζω) και θα κουραστείς να ανεβοκατεβαίνεις σε στάσεις. Κάτσε μέσα και όποτε θέλεις κατεβαίνεις. Ε τι λές ;

Γλαρένια μου
συμφωνώ μαζί σου. Η Αναμέλα παρά το ότι μπήκε τελευταία εδώ, έπιασε αμέσως το τιμόνι και βρήκε και άσφαλτο για να οδηγήσει το λεωφορείο. :) Η Μαριλίτσα σαν έμπειρο μάτι έπιασε αμέσως το τερτίπι :) Όπως και ο Τάσος που νομίζω πως ήδη στο δικό του κάνει μια παρόμοια πορεία.
Την καλημέρα μου σε όλους.

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο παιδιά...!

Φοβάμαι μόνο λίγο για το Χριστινάκι ...έτσι μία άσχημη διαίσθηση έσφιξε την καρδιά μου...μη χαλάτε τις προσδοκίες της μάνας.

panagiota είπε...

Αγαπητέ george.Ευχαριστώ για την πρόσκληση,αλλά μήπως βαρεθείτε να με βλέπετε να χουχουλιάζω στο πίσω κάθισμα?Μάρέσει να οδηγεί άλλος και να απολαμβάνω το τοπίο.
Τι λες??????

melomenos είπε...

panagiota
ίσως αν σε νοιώθουμε χουχουλιασμένη πίσω μας
γράφουμε κι εμείς καλύτερα!

panagiota είπε...

Ομορφα!!!!Εσεις γράφετε,εγώ ταξιδεύω στην τελευταία θέση και χουχουλιάζω,αλλά αν αλλάξω την ιστορία της Χριστίνας μην με πετάξετε εξω.Πονάνε τα κόκκαλα μου λόγω ηλικίας.....