Η κυρά Μαρία, θαυμάζοντας την κόρη της φοιτήτρια στην Ακαδημία, πολλές φορές σκεφτόταν πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν ο άντρας της δε σκοτωνόταν. Κάποιες φορές την έπιανε το παράπονο, γιατί όλη της η ζωή είχε κατα κάποιο τρόπο χαθεί, αλλά βλέποντας την κόρη της να είναι η επένδυση που θα της ξεπλήρωνε τόσα χρόνια κούρασης με τη δική της ευτυχία, χαιρόταν. Ήθελε και έπρεπε να πάρει τα λεφτά από τον Δήμαρχο, αλλά μια κρυφή υπερηφάνια, δε την άφηνε. Λες και ήθελε να αποδείξει ότι ήταν άξια, ότι δεν είχε ανάγκη βοήθειας. Την ώρα που ο καυτός ήλιος σκάλιζε με τις ακτίνες το ήδη ρυτιδιασμένο, παρά τα λίγα χρόνια της, πρόσωπό της, δεν είχε το περιθώριο να αφήσει αυτές τις ανόητες σκέψεις να εμποδίζουν την δουλειά της. Το χώμα ήταν σκληρό και τα βόδια νηστικά και δυσκολεύοταν να οργώσουν το χώμα. Κάθε στιγμή ευτυχίας όμως που προσέφερε στην κόρη τη,ς ήταν και μια ανάσα επιπλέον. Ξεκουραζόταν με τη σκέψη, χαιρόταν και όταν το βράδυ γύρναγε σπίτι κουρασμένη και βρώμικη, η ιδέα ότι μπόρεσε και το κατάφερε μόνη της, της έδινε τεράστια χαρά. Άξιζε κάθε σταγόνα ιδρώτα που είχε χύσει γι' αυτό το σκοπό, κάθε τραύμα της ήτανε και ένα γιατρικό στη ζωή της κόρης της.

Πλησίαζε χειμώνας. Έπρεπε να προγραμματίσει, η μικρή είχε ανάγκες για τις σπουδές της.