Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Τα πρώτα χαμόγελα.

Η κυρά Μαρία έγινε άντρας και γυναίκα μαζί, μάνα και πατέρας για την Χριστίνα. Προσπαθούσε να ξεκουράζει απο τις δουλειές την κόρη της και να αφοσιώνεται στα διαβάσματα για το σχολείο της. Ήταν έξυπνη και τσαούσα γυναίκα. Ήξερε οτι το όνειρο της καλύτερης ζωής για την κόρη της περνούσε μέσα απο τα σχολεία και τα γράμματα. Έπρεπε να καταφέρει να την σπουδάσει για να μπορέσει να ξεφύγει απο την σκληρή αγροτική ζωή του χωριού. Καθότανε το βράδυ μετά απο την κοπιαστική μέρα για να διαβάζει και να ελέγχει την κόρη της. Την παρότρυνε πάντα να προσπαθεί παραπάνω απο όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Πολλές φορές γινότανε ακόμα και σκληρή απέναντι της, όταν την έβαζε να διαβάζει την ώρα που τα υπόλοιπα παιδιά παίζανε στην πλατεία του χωριού. Τα λιγοστά χρήματα που περισσεύανε τα διέθετε όλα για τα βιβλία της μικρής.
Και τα κατάφερε. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη όταν έμαθε πως η κόρη της θα συνέχιζε στην ακαδημία. Θα γινότανε δασκάλα. Το βράδυ που το έμαθε έμεινε ξάγρυπνη να κλαίει και να μονολογεί έχοντας στα χέρια μια ξεθωριασμένη φωτογραφία του άντρα της. Τότε ήταν όμως που κατάλαβε και το βαρύ φορτίο που θα την περίμενε. Που θα έπρεπε να στερηθεί ακόμα και την ελάχιστη βοήθεια που είχε απο την Χριστίνα καθώς αυτή θα έπρεπε να πάει στην πρωτεύουσα για να σπουδάσει. Θα έπρεπε κάθε μήνα να μπορεί να της στέλνει χρήματα ωστε η Χριστίνα να είναι αφοσιομένη στα διαβάσματα της.
Την άλλη μέρα πρωί πρωί πήγε και νοίκιασε λίγα στρέματα γής ακόμα για να μπορέσει να μεγαλώσει το εισόδημα της. Εν συνεχεία πήγε στην κωμόπολη που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση και αγόρασε δύο φορέματα και μερικές αλλαξιές ακόμα για την κόρη της. Τα παλιά και χειλιομπαλωμένα φορέματα που φορούσε μέχρι τώρα δεν μπορούσε να τα έχει και στην πρωτεύουσα. Δεν ήθελε να αισθάνεται η κόρη της μειονεκτικά και άβολα με τα υπόλοιπα κορίτσια. Ήταν περήφανος άνθρωπος η κυρά Μαρία, ποτέ δεν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την μοναξιά της και ούτε δέχτηκε κάτι που δεν άξιζε, έτσι απο λύπηση.
Μια φορά ο πρόεδρος προσπάθησε να της δώσει κάποια μικρή βοήθεια απο χρήματα της κοινότητας και όταν εκείνη κατάλαβα οτι της έδωσε παραπάνω χρήματα που δεν δικαιούταν τα γύρισε πίσω λέγοντας στον πρόεδρο να τα δώσει σε κάποιον άλλο που τα είχε περισσότερο ανάγκη απο εκείνη.

7 σχόλια:

antigonos είπε...

kali arhi:)

george είπε...

Ευχαριστούμε antigonos

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Περήφανη η κυρά-Μαρία.
Βρε λες, να έχουμε συγγένεια...να ήτανε γιαγιά μου...
;-)

'Ομορφα το δουλεύεις!


Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

George είπε...

Γλαρένια μου
όλα είναι πιθανά. Μαρία λέγανε την γιαγιά σου ;
Εμένα πάντως την λένε Μαρία σίγουρα.

melomenos είπε...

το προχωράς πολύ ωραία Γιώργο!
το έκανα post και πιστεύω να έρθουν κι άλλα παιδιά!

george είπε...

melommene
ήδη τώρα που είμαι εδώ βλέπω οτι ήρθαν δύο φίλοι ακόμα. Δεν υπήρχε μέϊλ και πρόσθεσα ένα.
Βοηθάτε όμως με το κείμενο. :)
Θα παρεξηγηθώ για μονοκράτορας και δεν μου αρέσει αυτό. :))

Ανώνυμος είπε...

Θυσίες μίας μάνας σε δύσκολα χρόνια...

...απλά υπέροχη συνέχεια!